આ રીતે પણ ક્યાંક ચુમાશે તને,
હોઠ પર મૂકી કોઈ ગાશે તને.
પારાવાર પ્રિય, જિંદગી
પૂરપાટ વેગથી પવન ફૂંકાઈ રહ્યો છે. વાદળો આઘે આઘેથી પાણી ભરી વરસી પડવા માટે તલપાપડ થયા છે. તારા સાંનિધ્યમાં મારી ભીતર રોજ મોરલા ગહેકયા કરે છે સ્વરપેટી સાવ નાશ પામી જાય ત્યારે ધ્વનિ જેવું કશુંક બહાર નીકળે એમાં તારું જ નામ બહાર આવે છે. એ નામ મારી આજુબાજુ ફરતાં ફરતાં નાદમાં પરિવર્તન પામી મને સમૂળગો પાવન કરતું રહે છે. તું મારામાં ઓગળી રહી છે. વરસાદના દરેક ટીપાની લયબદ્ધતા તારા નામની માળા જપી મારા કાનને પવિત્ર કરી રહી છે. વરસતા દરેક બુંદમાં આપણા પ્રેમનો રાગ સતત છેડાતો રહે છે. આપણે બંને એની સુગંધ માણી રહ્યાં છીએ.
સાંજનો શિતળ પવન તારી સાથેની મારી દરેક પળને શિતળતા બક્ષી આપણી સાથે વાતો માંડે છે. અને એની દરેક વાતોનું કેન્દ્રબિંદુ આપણો પ્રેમ બની રહે છે. હું એ પ્રેમનો પૂજારી થઈ સતત તારા પ્રેમમાં ઊંડેને ઊંડે ઊતરતો જાઉં છું જ્યાં જિંદગી સિવાય કશું જ નથી.તારી આઈ-બ્રોની ચોરસ-અણિયાળી રેખા મારી આંગળીઓને તારા નેણ સુધી લઈ જવા મજબૂર કરે છે. હું નવજાત શિશુના કોમળ સ્પર્શ જેમ તારા ચહેરામાં ઊતરતો જાઉં છું… ખોવાતો જાઉં છું… તારી નાજૂક, નમણી, પાતળી કમર જ્યારે મારા બંને હાથમાં હોય ત્યારે હાથને ઉત્સવ ઊજવવાનું રૂપાળું બહાનું મળી જાય છે. હું કાયમ એવું જ ઈચ્છું છું કે મારામાંથી ક્યારેય ઉત્સવોની પૂર્ણાહૂતિ જ ના થાય, કેમ કે તારો ઉત્સવ મારા જીવનનું સાતત્ય છે.
હમણાં ફરીથી સાંજ પડશે, તારો હાથ પકડીને હું સાવ બેફિકરાઈથી, નિર્ભય બની ટહેલવા નીકળી પડીશ. આપણું આ સાથે હોવું જીવનની ધન્યતાનું જ બીજું રૂપ છે, અને એ રૂપથી જ હું રૂપાળો થતો જાઉં છું.
નખશિખ તારો… જીવ.
- Advertisement -
(શીર્ષકપંકિત:- ખલીલ ધનતેજવી)