કથામૃત: શાંતિ અને અશાંતિ, બંનેના સ્વભાવ તદ્દન વિપરીત. બંને કાયમ માટે એકબીજાંથી દૂર જ રહે. જ્યાં શાંતિ હોય ત્યાં અશાંતિ ન જાય અને જ્યાં અશાંતિ હોય ત્યાં શાંતિ ન જાય. એક વખત અશાંતિ જંગલમાં ફરવા માટે નીકળી. એણે શાંતિને નદીમાં સ્નાન કરતા જોઈ. શાંતિના કપડાં નદીના કાંઠા પર દૂર પડ્યા હતાં. અશાંતિને વિચાર આવ્યો કે, ‘લાવને, હું આ શાંતિના કપડાં પહેરીને જરા અનુભવ તો કરું કે લોકો શાંતિને શા માટે પસંદ કરે છે ? લોકો શા માટે શાંતિની પાછળ ભાગભાગ કરે છે ?’ શાંતિ તો પોતાની મસ્તીમાં સ્નાન કરી રહી હતી. અશાંતિ નદી કાંઠેથી શાંતિના કપડાં લઈ ગઈ. દૂર જઈને શાંતિના કપડાં પહેરી લીધા અને પોતાના કપડાં નદી કાંઠા પર મૂકીને એ તો ભાગી ગઈ. શાંતિ સ્નાન કરીને કાંઠા પર આવી તો પોતાના કપડાં ગાયબ. હવે, ત્યાં અશાંતિના જે કપડાં પડ્યા હતાં એ પહેર્યા વગર કોઈ જ છૂટકો ન હતો. આથી શાંતિએ અશાંતિના કપડાં પહેરી લીધા. જે લોકો શાંતિને પોતાની પાસે બોલાવવા ઇચ્છતા હતાં, તે બધાં હવે એનાથી દૂર જવા લાગ્યા. શાંતિને સમજાઇ ગયું કે, ‘લોકો માત્ર મારા કપડાંને જ ઓળખે છે. વાસ્તવમાં મને તો ઓળખતા જ નથી. અને એથી જ લોકો મેં પહેરેલા કપડાં જોઈને મને અશાંતિ સમજી બેઠા છે અને મારાથી દૂર રહે છે.’
બોધામૃત: માણસ શાંતિ મેળવવાના પ્રયાસો કરે તો પણ અશાંતિ જ મળે છે. કારણ કે આપણે શાંતિના કપડાં પહેરીને આંટા મારતી અશાંતિને જ શાંતિ સમજી બેઠા છીએ.
